Wanneer een onderzoeker, docent of adviseur kennis maakt met zijn klanten of leerlingen, gebeurt er meteen iets. Zodra we vragen stellen en onderzoeken, interveniëren we. Het is daarom belangrijk om goed na te denken over onze eerste vraag. 

Mensen in groepen en organisaties vertellen elkaar continu verhalen over hoe het was, over hoe ze de dingen zien en hoe het in hun ogen zou moeten zijn. 

Anderen interpreteren deze verhalen. Dit samenspel tussen verhalen en interpretaties zorgt voor een gezamenlijk beeld van de situatie.

Dit principe vat de onderliggende filosofie van de waarderende benadering samen. In plaats van de dingen en de wereld om ons heen te zien als objectief en vaststaand, gaan het sociaal-constructionisme ervan uit dat we de wereld om ons heen zelf creëren. Dit doen we in doorlopende samenspraak en samenwerking met anderen. Samen worden we het dan tijdelijk eens over wat we goed en mooi en waar vinden. 

Wanneer we ons voorstellen dat er in de toekomst iets gebeurt en we hebben hierop invloed, dan is de kans groot dat dit inderdaad plaatsvindt. Voorspellingen worden waar doordat we ons richten op wat we denken dat er zal gebeuren. 

Dit principe is volgens veel mensen de kern van de waarderende benadering. Vanuit de gedachte dat “alles wat je  aandacht geeft, groeit”, kiezen we ervoor om aandacht te geven aan datgene waarvan we méér willen. Niet om problemen te negeren, maar om ze uit een andere invalshoek te benaderen.